داریوش
مهرجویی، یکی از کارگردانان صاحبنام جریان روشنفکری سینمای ایران، چندی
پیش در جلسهی نقد و بررسی رمان جدیدش، «در خرابات مغان»، موضع تندی عیله
«مسعود فراستی» گرفته است که مبین نکتهای کلیدی و حائز اهمیت درباره جریان
روشنفکریست و نکات مهمی را در مورد نحوهی برخورد شبهروشنفکران با
منتقدین خود آشکار میسازد.مهرجویی
در این نشست در مورد شخصیت «مسعود فراستی» که جزو معدود منتقدان جدی آثارش
در این سالها به حساب میآید میگوید: «اگر کار را دوست نداری پس تو مرض
داری که میآیی راجع بهش چیزی مینویسی. به این آقای فراستی بگو که همش با
نفرت میرود طرف سینما که فقط بکوبد، بکوبد، بکوبد. آخر چقدر میکوبی بسه
دیگر! از خودش نفرت دارد، از سینما نفرت دارد، از آدمها نفرت دارد، همه را
میخواهد آزار بدهد و از این طریق ابراز شخصیت بکند. خب این شخصیت مریضه،
بیماره، باید برود بیمارستان بخوابه ، باید قرص بهش بدهیم بخورد!»
----------------------------------------------------------------------------------------
نظر
شخصی : نقد یعنی دوست داشتن طرف مقابل و دوست داشتن مدیوم . در سینما هر
چه نقد جدی و فکر شده و تخصصی باشد و هر چه تند و کوبنده نشان از دوست
داشتن مدبوم سینما و نفد و نوشتن است . اگر فیلمهای مهرجویی مورد توحه
استاد بوده که نقدهایش برای هامون (40) صفحه برای (سارا) 15 صفحه و همینطور
پری و ... به خاطر علاقه به بینندگان است . نقد هامون بی نظیرترین نقد استاد است .