مسعود فراستی:
شب و موسیقی، سیگار و چای برای نوشتن بهترین اند. نوشتن بهترین کار عالم است و موسیقی شنیدن و سیگار.مسعود فراستی:
شب و موسیقی، سیگار و چای برای نوشتن بهترین اند. نوشتن بهترین کار عالم است و موسیقی شنیدن و سیگار.
برترین های سینمای ایران از دیدگاه مسعود فراستی
اشاره:
۱. این لیست جدید در تاریخ ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۳ ارائه شده است.
۲. فیلمها بر اساس حروف الفبا مرتب شده اند.
۳. به این لیست اضافه خواهد شد.
باشو غریبه کوچک (بهرام بیضایی- ۱۳۶۵)
بچه های آسمان (مجید مجیدی- ۱۳۷۵)
دائی جان ناپلئون (ناصر تقوایی- ۱۳۵۵)
دیده بان (ابراهیم حاتمی کیا- ۱۳۶۷)
روایت فتح (سید مرتضی آوینی)
سفر به چزابه (رسول ملاقلی پور- ۱۳۷۴)
شبهای روشن (فرزاد مؤتمن- ۱۳۸۱)
صبح روز بعد (کیومرث پور احمد- ۱۳۷۱)
طلا و مس(همایون اسعدیان- ۱۳۸۷)
عیار ۱۴ (پرویز شهبازی- ۱۳۸۷)
مهاجر (ابراهیم حاتمی کیا- ۱۳۶۸)
نیاز (علیرضا داودنژاد- ۱۳۷۰)
همسر (مهدی فخیم زاده- ۱۳۷۲)
اطلاعیه: کلاس های جدید مسعود فراستی
آموزشگاه سینمایی دید پنهان برگزار می کند:
۱. کلاس با عنوان "فُرم و نقد"
تاریخ شروع: یکشنبه، ۴ خرداد ۱۳۹۳
مدت دوره: ۱۰ جلسه، ۳۰ ساعت
زمان: یکشنبه ها از ساعت ۱۵:۳۰ الی ۱۸:۳۰
۲. کلاس با عنوان "سینمای هیچکاک (هیچکاک شناسی)"
تاریخ شروع: پس از به حد نصاب رسیدن ثبت نام کنندگان
مدت دوره: ۱۵ جلسه، ۴۵ ساعت
زمان: شنبه ها از ساعت ۱۸ الی ۲۱
۳. ورکشاپ با عنوان "فرم در سینمای هیچکاک"
تاریخ شروع: پس از به حد نصاب رسیدن ثبت نام کنندگان
مدت دوره: یک جلسه
حدود زمان: عصر
۴. ورکشاپ با عنوان "لذت نقد"
تاریخ شروع: پس از به حد نصاب رسیدن ثبت نام کنندگان
مدت دوره: یک جلسه
حدود زمان: عصر
جهت کسب اطلاعات بیشتر و آگاهی از هزینه ی کلاس ها می توانید به یکی از روش های زیر با آموزشگاه چهره های پنهان ارتباط برقرار نمایید:
آدرس: تهران- خیابان میرداماد- جنب مترو- خیابان تبریزیان- پلاک ۱۶
تلفن ثابت: ۲۲۲۷۱۹۵۷ - ۰۲۱
تلفن همراه: ۰۹۱۲۶۱۰۷۷۴۱
سایت: http://didepenhan.ir
واقعی یا واقعگرا؟ ( نقدی بر " چ ")
حالا بعد از دیدن ۱۶ فیلم از ابراهیم حاتمی کیا همچنان می شود گفت که او شاخص ترین فیلمساز سینمای جنگ و دفاع ماست. و مهمترین و بهترین فیلمهای این ژانر – به جز فیلم استثنائی سفر به چزابه ملاقلی پور- متعلق به اوست. چهار فیلم اخیر اش اما جنگی نیستند : ارتفاع پست ، به رنگ ارغوان ، دعوت ، گزارش یک جشن اجتماعی گرایند و یکی شان – ارغوان – ظاهرا عاشقانه . از بین فیلم هایش دیده بان و مهاجر – که بهترین اند – و برج مینو و آژانس مهمترند و توضیح درونی تر فیلمساز. و مسئله شان آدم های جنگ است ؛ دیروز و امروز آنها از نگاه او . روبان ، موج مرده ، و به نام پدر ضد جنگ اند و حتی ضد دفاع .
فیلم های اولیه او در دفاع از جنگ دفاعی اند و در سمپاتی به آدم های جنگ و فضای آن. اما آرام آرام از نگاه آرمانی و آدم های آرمانگرایش فاصله گرفته و به نظر می رسد دیگر حرف چندانی از آن دنیای مانوس برایش نمانده. و به جایش شک و تردید و سوال بسیار درباره جنگ برایش مطرح شده. سوال هایی که بیشتر از جانب نسل جوان مطرح می شود و قهرمانان آرمان باخته اش را جوابی نیست. به نام پدر نمونه بارز آن است.
آیا به راستی فیلمساز ما اهل جنگ و جبهه بوده ؟ مدت کوتاهی با دوربین – نه تفنگ – در جبهه بودن و نجنگیدن ، بلکه جنگ را از نزدیک دیدن – و شهادت را – آیا او را بدل به آدم جنگی کرده؟ حالا شاید دقیق تر بتوان گفت که حاتمی کیا اساسا مرد جنگ نیست. اما آدم های جنگ و فضای خاص آن را باور داشته. شاید همچنان چیزی از این باور برجای باشد و همین ، او را – و ما را – به این تصور رسانده که مرد جنگ است یا بوده ، که نیست . و این را ناخود آگاه ، راست ، انسانی و حتی فریبنده قبلا در مهاجر بیان کرده؛ اما نه خودش و نه ما هیچ یک متوجه آن نشده ایم. اسد مهاجر دلش نمی آید عراقی را هدف بگیرد. صبر می کند تا او از دکل پایین برود تا بعد دکل را بزند. لایه نازک و نرم رمانتیسیسم اثر نیز از همین جا ناشی می شود. و فلوت زدن های رمانتیک اسد و محمود در جبهه.
حاتمی کیا دلتنگ آن بچه ها بوده و احتمالا هنوز هم هست. و در گوشه ای از وجودش نوستالژی آن آدم ها و آن فضا را حفظ کرده. سایه جبهه و عطر فضا و آدم ها و روابط راستشان او را رها نمی کند. خاطره آنها برایش مانده . و چه خوب . با سینما می توان این خاطرات را زنده و به تاریخ بدل کرد. اما همچنان تکلیف اش با یاران گذشته - و در گذشته - روشن نیست ؛ و با مرتضی ( آوینی ) نیز. او را در حرکت آهسته با دریغ از برج به زمین می اندازد و زنی متجدد را که برایش تجلی واقعیت امروز است به جایش به بالا – برج – می برد. اما عذاب وجدان دارد و با نفی جنگ – و دفاع – نیز از این عذاب خلاص نمی شود. هر چقدر هم به در و دیوار بزند و به کوه و دشت و " به عشق " پناه ببرد، یا " تقسیم حق " کند و به همه حق دهد و توجیه کند ، مساله اش حل نمی شود. دیگر این خود را و مسائل امروز خود را نمی شناسد یا بر نمی تابد. حرف جدی درباره گذشته – و جنگ – ندارد. یا حرف اش برایش فرموله و فرم یافته نیست. بیخودی ادعا ، توجیه و مظلوم نمایی می کند که : " دوست ندارم نگاه غمگسارانه بی معنی به گذشته داشته باشم { که دارد } . حرف روز دارم { که بعید می نماید } ، اما چه کنم که نقل این داستان ها ، توپ و تفنگ و تق و توق می خواهد. و اینها همه دست کسانی است که با امثال من مثل یک سرباز رفتار می کنند " . خودش بهتر از همه می داند که اینها بهانه است. مگر قبلا بدون تق و توق و توپ و تانک فیلم نساخته ؟ اصلا او کجا و کی اهل این تق و توق ها بوده ؟ که نبوده .
واقعیت این است که فیلمساز ما آدم درونگرایی بوده – و هست - . بهترین فیلم هایش نیز درونگرایند. برونگرایی امروزش کاذب است و توجیه حرف شفاف درونی نداشتن. آدم درونگرا نیاز به برونگرایی ندارد ، اما برونگرا برعکس . فیلمساز ما دلش به درون نظر دارد و عقلش به بیرون. دلش به سنت و معرفت نظر دارد. و عقلش به دنیا و فضای "مدرن ". دلش همچنان اهل آرمان است - و آدم هایی از این جنس - . و عقل واقع گرایش اما اهل امروز است و کرختی و رفاه زدگی بعد از جنگ. این عقل هر روز منبسط تر می شود و حساب گر تر. اکنون مسایل صلح ، زندگی ، عشق و رفاه برای فیلمساز ما دغدغه اصلی است. و مطرح بودن در سینما به هر بها . اما حرف تازه و عمیق ندارد که با سینما بزند . به نظر نمی رسد از دغدغه امروزی اش طرفی بسته باشد. اگر کسی حرف داشته باشد محکم می زند ، با فرم می زند. وقتی فرم نداریم ، حرف هم نداریم . با فرم ، حرف معنا می یابد. فیلم های اخیر او مستقل از نگاه شان ، سست و شعاری اند ؛ شلخته و سر دستی.
مدت هاست فیلمساز ما یک قصه خوب ندارد . یک شخصیت کامل و باور پذیر ندارد. قصه و شخصیت از کجا می آید ؟ از دنیای واقعی پیرامون و از عالم درون. وقتی عالمی در کار نیست ، حد اکثر حرف می شود بازتاب آسان و سطحی بیرون – اجتماع - . حرف اجتماعی و مسایل اجتماعی نیز باید درونی شود ؛ با تجربه بارور شود. حرف تازه از زندگی و تجربه ما می آید. از تجربه غنی شده ما ؛ نه از تجربه دیگران – تجربه نسل جوان مثلا – . فیلم ساختن بدون باور و تجربه رسوب یافته و بدون درگیری شخصی راه حل نیست.
بر قله آتشفشان زندگی کردن ، باور جدی می خواهد و بهای سنگین دارد. با ادای آن نمی شود. هر راست و دروغی و هر بلاتکلیفی و عذاب وجدانی و هر رودربایستی ای با خود و مظلوم نمایی در سینما لو می رود.
به نظرم فیلمساز ما ناچار است دوباره به جنگ و فضای آن و به خصوص آدم هایش باز گردد. چرا که نه توانسته چیزی را جایگزینش کند، نه آن را از یاد و خاطره اش بزداید.
{این مطلب را که هنوز نظر من است درباره فیلمسازی حاتمی کیا ۲ سال پیش برای کتابی درباره او نوشتم که هنوز چاپ نشده. فکر می کنم مقدمه ی لازمی است برای نقد "چ".}
و اما " چ " : فیلم نزدیک به خوبی است که حرفش را هر چند با لکنت و گاه با شعار می زند . حرفی که به قول فیلمساز " حرف زمان خاص ماست ".
"چ" بر خلاف فیلم های اخیر فیلمساز ، ماقبل مساله نیست یا بی مساله. مساله دارد ، مساله ای امروزی . و آن را از پس دیروز می گوید . اما فیلم نه کهنه است و دیروزی ، نه شلخته و سر دستی . فیلم خوش تکنیکی است و خوش ساخت که گاهی فرم گرفته و حس دارد. حسی انسانی و ملی . فیلم مهمی است – حداقل در کارنامه فیلمساز – و شروع بازگشتی است امروزی به فضا و آدم های مانوس او .
مشکل اصلی فیلم اما از فیلمنامه اش می آید و نه از کارگردانی و نگاه پشت فیلم . اصلا فیلمساز ما فیلمنامه نویس خوبی نیست. حداکثر بازنویس فیلمنامه است . کارگردان بهتری است که اگر حرف جدی ای دتشته باشد – و باور به آن – و فیلمنامه ای قوام یافته ، فیلم اش خوب از کار در می آید وگرنه می شود مثلا گزارش یک جشن که سخت مبتذل است و سست و ماقبل مساله .
مشکل بزرگ " چ" اساسا به شخصیت او باز می گردد . فیلم بین شخصیت سازی – بخصوص " چ" – و حادثه پردازی سرگردان است و گیج می خورد ؛ و بین درام و واقعیت نیز. واقعیتی که نه آرمانی است نه اسطوره ای . شخصیت و درام فدای حادثه و واقعیت می شود – و واقعگرایی - . فیلمساز از درام و شخصیت و حتی تاریخ می گذرد تا حرفش را بزند و ندای صلح طلبی سر بدهد. اما قادر نیست چتدان آن را دراماتیزه کند ؛ فرم دهد و معنا تولید کند . باقی می ماند شعار؛ شعارهایی ملی ، انسانی و امروزی.
شروع فیلم از عنوان بندی تا ورود " چ" به پاوه خوب از کار درآمده با میزانسنی سنجیده ، که نوید یک فیلم شخصیت پرداز محکم را می دهد در فضایی ملتهب . اما بلافاصله پس از آن فیلم از تب وتاب می افتد. پاوه و شرایط بحرانی اش خوب به تصویر نمی آید . هرچه جلوتر می رویم شخصیت اصلی هم ضعیف تر می شود و منفعل .
" چ" حاتمی کیا نه قهرمان جنگ دفاعی ماست نه دیپلماتی موفق . حال آنکه چمران از استراتژیست ها و فرماندهان بزرگ جنگ ما بود ؛ چریکی آرمانگرا و سازمانده ، عارف و متفکر . " چ" اما فرمانده ای در خود ، درونگرا و عقل گرا است و منفعل و تنها ، که اهل جنگ نیست ؛ گویی تمام این سی و اندی سال پس از واقعه پاوه تا امروز را پشت سر دارد و حالا پا به سن گذاشته و آرمانگرایی اش رنگ باخته و واقعگرا شده – همچون فیلمساز ما . " چ" گل را کنار تفنگ می گذارد و شعار سر می دهد که " کشتن کار ما نیست " . پس چگونه می شود از مردم دفاع کرد و حتی از صلح ، که مساله اصلی او – و فیلمساز – است ؟ فقط با مذاکره ؟ آن هم مذاکراتی بدون دستاورد و نتیجه. اگر مذاکره جواب نداد چه ؟ نباید دست به اسلحه برد و برای برقراری صلح جنگید ؟ کاری که به درستی همین " چ" هم می کند و برای جلوگیری از کشتار مردم بی دفاع پاوه تفنگ را بر مذاکره ترجیح می دهد . راه دیگری ندارد جز تسلیم ، که خوشبختانه اهلش نیست. اهل سازش چرا ؛ اما نه سازشی روی اصول . پس شعار و رفتار اومانیستی " کشتن کار ما نیست " باد هواست . و گل روی تفنگ نیز . بگذریم که تیراندازی اش در بار اول با آن شکل اسلحه گرفتن و گام برداشتن به شخصیت اش نمی خورد ؛ خیلی اکشن امریکایی است . مذاکره اول " چ" با رهبر ضد انقلاب – عنایتی – در گورستان بیشتر نشان دوستی و احترام قدیمی است و یاد آوری خاطرات و بهانه ای برای فلاش بک و کلی لفاظی و حرف های شعاری در دفاع از وطن و از اصول . و دومین اش در اتومبیل نیز به کل ناموفق است . پس او چه نقش و اثری در آزادسازی پاوه داشته ؟ دفاع از شهر نیز که اساسا توسط وصالی و تیم اش بوده و در آخر نیز این پیام امام است که راه گشا می شود .
تنهایی "چ " نیز درنیامده ؛ تحمیلی است و شعاری . چه در صحنه حمل گاری پر از اجساد مردم با شمایلی مسیح وار ، و چه در فلاش بک آخر فیلم که با بغض و اشک فیلم های یادگاری خانوادگی اش را از دوربین بیرون کشیده دور می اندازد ؛ و تنهایی وسترن وارش در بیابان – به سبک ته جویندگان فورد مثلا – و سفر به ناکجا آباد و محو شدن در جاده ؛ که سخت غیر رئال است و به لحن رئال فیلم آسیب می زند . جای این صحنه هم مناسب نیست و منطق ندارد؛ بخصوص بعد از خلاصی از آن وضعیت بحرانی . شاید جای درست آن قبل از پایان آخرین دیدار با عنایتی باشد . نماز خواندن " چ " نیز در آن شرایط سخت درگیری ، ادایی است و نمایشی.
براستی " چ" ، چمران خمینی است یا چمران بازرگان ؟ به نظرم هیچکدام . " چ"، چمران شخصی حاتمی کیاست ؛ که چمران محافظه کار شده و عقل گراست . شاید مناسب امروز ؛ شاید . در وافع این چمران ، نه واقعی است نه تاریخی ؛ فقط واقعگراست . چمران بهانه است – بهانه ای مناسب – برای فیلمساز که حرف امروزی صلح طلبانه و به قول خودش واقعگرایانه اش را بزند و بس.
و اما بقیه آدم ها : وصالی ، رادیکالی جوان است – که در واقعیت چنین نبوده – و اهل مبارزه صرف با دشمن و مخالف مذاکره و سازش . گویا این تصویر از او تمایل دلی و سمپاتی فیلمساز است به او - که دوره اش سپری شده - . این تمایل اما با انتخاب بازیگر و گریم او نقض غرض است و سمپاتی نمی نماید، که برعکس آنتی پاتی می نماید ؛ و فیلمساز ما نمی داند.
فلاحی دیگر شوخی است . به مقوا می ماند تا شخصیت یا حتی تیپ .
هانا – زن بچه دار کرد – هم که بین شوهر و برادر مانده ، نه شخصیت است نه تیپ . بچه اش هم اکسسوار است و ما را به یاد بچه هامون می اندازد . با تاکید زیاد و بی مورد روی زن ، " نماد " نمی شود و مام وطن ( به قول فیلمساز ) . چطور است برای فهمیدن ما ، روی پیشانی اش نوشته می شد : مام وطن ؟
فیلمساز محترم ما قبلا از این دست نمادسازی – یا نماد بازی – غیر سینمایی را تمرین کرده و انتلکت های سطحی نماد باز را هم خوش آمده – خاکستر سبز ، روبان قرمز - . اما نه مخاطب عام این بازی ها را جدی می گیرد نه مخاطب خاص اهل سینما ، هنر و تفکر .
هیچ هنرمند راستینی نماد ساز نیست . قبلا هم گفته ام که در سینما هر چیز و هرکس ابتدا به ساکن خودش است نه چیز و کس دیگر. اگر چیزی یا کسی بود و جان داشت ، خاص بود و عمیق ، شاید به چیز یا کس دیگری هم نزدیک ، و عام شود . در سینما از خاص به عام می رسیم نه برعکس . نه اینکه چیزی یا کسی نباشد ، و نماینده همه شود یا بدتر نماد . این ناتوانی در ساخت شخصیتی خاص و جاندار با توجیه نماد سازی ، کار را بدتر می کند . امیدوار بودم که فیلمساز ما با این تجربه ها درسینما و علاقه به وسترن ، این مساله ساده را دریافته باشد .
بازی های بازیگران فیلم هم اغلب خوب نیستند ؛ چرا که نقش ها خوب تعریف نشده اند .
راه رفتن و لحن کلام بازیگر " چ" کنترل شده و مناسب نقش است ، اما عمده ری اکشن هایش با مکث زیاد توام است که انفعال را می رساند و گیج بودن در لحظه را . نوع لبخند های بازیگر هم ربطی به چمران ندارد؛ متعلق به بازیگر است که همیشه هم تکرار شده .
بازی بازیگر نقش وصالی بی ربط به شخصیت سپاهی او است ؛ و شبه وسترن است .
بازی نقش هانا هم غلو آمیز است وبی اثر ؛ و بدتر از همه . فقط عنایتی خوب درآمده و باورپذیر ؛ چرا که از طرف فیلمساز خوب تعریف شده .
و اما دوربین، جای آن و زاویه هایش: جای دوربین در درگیری ها مناسب است و دراماتیک . دوربین موضع درستی دارد و در داخلی هاخوب کار می کند و قاب های درست میگیرد با نور متناسب ، چه ایستا و چه در حرکت . اما تقریبا تمام دوربین روی دست ها بد اند و بی میزانسن. های انگل ها که شهر را می گیرند یا لحظه ای از واقعه ای را ، اغلب منطق ندارند – منهای عنوان بندی که درست است و بجا - . گویی کسی دارد از بالا به ماجرا نگاه می کند . این ، لحن روایت را می شکند و به آن دوگانگی می دهد. شروع صحنه کشیدن گاری اجساد توسط " چ" را به یاد بیاورید که از ته صحنه هلیکوپتر کات خورده به های انگلی از او . یا صحنه نماز را ، یا صحنه ماقبل نهایی فیلم که دوربین از بالا حیاط را می گیرد ؛ و بخصوص و بدتر از همه صحنه آخر : اکستریم لانگ شاتی از بالا که بیابان را می گیرد و دیزالو می شود به جایی سرسبز کنار دریا ، و کات به خاطره . این صحنه با این فرم یاد آوری " چ" است یا رویای او ؟ یا کس دیگری از بالا خاطره " چ" را دیده ؟ یا جای دوربین و حرکت اش صرفا شیک است و فرم نمایی ؟ فرم صحنه غلط است پس حس لازم را نمی دهد .
فضا سازی های فیلم اکثرا خوب اند و کار شده و مناسب . تدوین اما جای کار بسیار دارد .
صحنه هلیکوپتر از آغاز تا نزدیک پایانش خیلی خوب پرداخت شده که از سطح سینمای ایران بالاتر است ؛ حس و تنش لازم را خوب می رساند و مخاطب کاملا با مردم زخمی محبوس در هلیکوپتر همراه می شود . سر قطع شده و پرتاب و چرخش اش روی زمین اما حس صحنه را مخدوش می کند . جز اینکه این خشونت متعلق به فرهنگ ما نیست و نوعی بی احترامی است به مردم.
در مجموع " چ" فیلمی دیدنی است که مخاطب را به واقعه پاوه و شخصیت چمران تا حدی نزدیک می کند و مخاطب جوان را هم درگیر می سازد .
و اما حرف آخر درباره " وکالت احساسی جامعه " ( به قول فیلمساز ) : باید بگویم هیچ جامعه ای به هیچ هنرمندی " وکالت احساسی" نمی دهد. این جز توهمی خودشیفته نیست.
هنرمند ، اگر هنرمند باشد بیشتر شبیه نانوا است که باید نان خوب تحویل مشتری بدهد و بقیه اش دیگر به عهده مخاطب است و زمان.
جدول ارزش گذاری (7 اردیبهشت 1393)
اشاره:
۱. مسعود فراستی با این رویکرد که برخی فیلمها ارزش نمره دهی ندارند و برخی دیگر با آنکه فیلمهای بدی هستند، می توان این اعتنا را به آنها داشت که وارد رنج نمره دهی شوند - و البته نمره ی صفر بگیرند - اقدام به ستاره گذاری و نمره دهی به فیلم ها می کنند.
بنابراین، به عقیده ی ایشان، باید بین فیلمهای بی ارزش و فیلمهای با نمره ی صفر تفاوت گذاشت چراکه نمره ی صفر، خود، ارزش وجودی دارد و نشان دهنده ی این است که یک فیلم "بد" اما قابل اعتنا (و نقد) است. با این تعریف، فیلم بی ارزش یعنی یک فیلم "ماقبلِ بد" و فاقد هرگونه ارزش جهت اعتنا کردن به آن.
۲. جدول زیر اختصاصاً توسط این وبلاگ تهیه، تنظیم، و منتشر گردیده است. لذا هرگونه استفاده از آن با ذکر نام این وبلاگ (استاد مسعود فراستی) به عنوان منبع بلامانع است.
۳. بازه ی نمره دهی، طبق استاندارد جهانی منتقدین، از صفر (0) تا چهار (4) می باشد.
۴. فیلمها بر اساس حروف الفبا مرتب شده اند.
۵. امتیازات فیلم های ایرانی، از نظر مسعود فراستی، با امتیازات فیلم های خارجی قابل مقایسه نیستند، اما اگر کسی اصرار بر مقایسه دارد، پیشنهاد ایشان این است که 2 امتیاز از فیلم های ایرانی کم کند تا مقداری با فیلم های خارجی قابل مقایسه شود.
۶. مستقیماً از قول جناب فراستی:
فیلم ها (در امتیاز دهی) اول با خودشان مقایسه می شوند. یعنی اینکه اگر فیلمی دارد حرف کوچکی می زند و چیز کوچکی می گوید و درآمده است، نمره می گیرد، اما یک فیلمی که ادعای خیلی بزرگی دارد و در نیامده است، نمره ی کمتری نسبت به فیلم اول می گیرد. به همین دلیل مثلاً شما می بینید که به "راشامون" صفر می دهم با اینکه معلوم است که فیلم صفر نیست به معنی متداول، اما وقتی کاری را که می خواهد بکند نمی تواند انجام دهد، صفر است. یعنی نسبت به مجموعه ی سینما صفر نیست و ممکن است از خیلی فیلم های صفرِ دیگر خیلی بالاتر باشد، اما دارد یک حرف بزرگ می زند، یک کار فرمی بزرگ می کند، و به شدت در این کار ناتوان است. این، متر ستاره دهی هاست که برخی دوستان از آنها تعجب می کنند. "همشهری کین" صفر می گیرد. "راشمون" صفر می گیرد. چون دارند حرف بزرگی می زنند و ادعای فرمی بزرگی می کنند و در هر دو زمینه ناموفق اند و به همین دلیل است که صفر می گیرند. اما یک فیلم کوچک تر که ادعای خیلی کمتری دارد و کار فرمی کوچک تری هم انجام می دهد، نیم ستاره، یک ستاره می گیرد. این یعنی چنین فیلمی از آن فیلم های به اصطلاح بزرگ هم بالاتر است؟ به این معنی که گفتم، بله
فیلم های خارجی
|
تعداد ستاره/ ارزیابی |
نام فیلم |
|
۰/۵ |
12Years a Slave |
|
بی ارزش |
All Is Lost |
|
صفر |
American Hustle |
|
بی ارزش |
Before Midnight |
|
صفر |
Blue Jasmine |
|
بی ارزش |
Captain Phillips |
|
صفر |
Dallas Buyers Club |
|
بی ارزش |
Despicable Me 2 |
|
بی ارزش |
Elysium |
|
بی ارزش |
Frances Ha |
|
۰/۵ |
Frozen |
|
۰/۵ |
Gravity |
|
بی ارزش |
Her |
|
صفر |
Inside Llewyn Davis |
|
صفر |
Mud |
|
صفر |
Nebraska |
|
۱/۵ |
Now You See Me |
|
صفر |
Prisoners |
|
۱ |
Rush |
|
صفر |
Stoker |
|
بی ارزش |
The Butler |
|
صفر |
The Grandmaster |
|
صفر |
The Great Beauty |
|
بی ارزش |
The great Gatsby |
|
بی ارزش |
The Hunger Games: Catching Fire |
|
صفر |
The Lone Ranger |
|
صفر |
The Wolf of Wall Street |
|
بی ارزش |
This Is the End |
|
۱ |
Trance |
|
بی ارزش |
World War Z |
|
۱ |
Homefront |
|
۰/۵ |
Last Vegas |
|
۱ |
The Croods |
|
صفر |
Fight Club |
|
صفر |
Se7en |
|
صفر |
Social Network |
|
صفر |
Inception |
|
۰/۵ |
Dark Knight |
|
۰/۵ |
Eternal Sunshine of the Spotless Mind |
|
صفر |
Forrest Gump |
|
صفر |
The Strange Case of Benjamin Button |
|
صفر |
Shawshank Redemption |
|
صفر |
Wadjda |
|
۰/۵ |
Gone with the Wind |
|
۱/۵ |
Casablanca |
|
صفر |
The Sound of Music |
|
۰/۵ |
One Flew over the Cuckoo’s Nest |
|
۲ |
Who’s Afraid of Virginia Woolf |
|
صفر |
12Angry Men |
|
۳ |
The Apartment |
|
۱/۵ |
The Godfather 1 |
|
۰/۵ |
The Godfather 2 |
|
صفر |
The Godfather 3 |
|
بی ارزش |
Nymphomaniac |
|
صفر |
Diana |
سریال های خارجی
|
تعداد ستاره/ ارزیابی |
نام فیلم |
|
۱ |
In treatment |
|
۱ |
The Walking Dead |
|
صفر |
Game of Thrones |
|
۰/۵ |
Modern Family |
|
صفر |
Breaking Bad |
فیلمهای ایرانی
|
نام فیلم |
نام کارگردان |
تعداد ستاره/ ارزیابی |
|
استرداد |
علی غفاری |
بی ارزش |
|
آسمان زرد کم عمق |
بهرام توکلی |
۰/۵ |
|
برف روی کاج ها |
پیمان معادی |
صفر |
|
برلین منفی 7 |
رامتین لوافی |
صفر |
|
بشارت به یک شهروند هزاره ی سوم |
محمدهادی کریمی |
بی ارزش |
|
به خاطر پونه |
هاتف علیمردانی |
صفر |
|
بی تابی بیتا |
مهرداد فرید |
بی ارزش |
|
پل چوبی |
مهدی کرم پور |
صفر |
|
ترنج |
مجتبی راعی |
بی ارزش |
|
تلفن همراه رئیس جمهور |
علی عطشانی |
صفر |
|
تنهای تنهای تنها |
احسان عبدی پور |
صفر |
|
تهران ۱۵۰۰ |
بهرام عظیمی |
صفر |
|
جیب بر خیابان جنوبی |
سیاوش اسعدی |
صفر |
|
چه خوبه که برگشتی |
داریوش مهرجویی |
بی ارزش |
|
حوض نقاشی |
مازیار میری |
صفر |
|
خسته نباشید! |
محسن قرایی، افشین هاشمی |
بی ارزش |
|
خود زنی |
احمد کاوری |
صفر |
|
دربند |
پرویز شهبازی |
صفر |
|
دو ساعت بعد مهرآباد |
علیرضا فرید |
بی ارزش |
|
دهلیز |
بهروز شعیبی |
۱/۵ |
|
رسوایی |
مسعود ده نمکی |
بی ارزش |
|
روز روشن |
حسین شهابی |
۰/۵ |
|
سر به مهر |
هادی مقدم دوست |
صفر |
|
فرزند چهارم |
وحید موسائیان |
صفر |
|
قاعده تصادف |
بهنام بهزادی |
صفر |
|
کلاس هنرپیشگی |
علیرضا داود نژاد |
بی ارزش |
|
گذشته |
اصغر فرهادی |
صفر |
|
گناهکاران |
فرامرز قریبیان |
صفر |
|
گهواره ای برای مادر |
پناه بر خدا رضایی |
بی ارزش |
|
ملکه |
محمدعلی باشه آهنگر |
صفر |
|
هیچ کجا هیچ کس |
ابراهیم شیبانی |
صفر |
|
هیس! دختر ها فریاد نمی زنند |
پوران درخشنده |
صفر |
|
چ |
ابراهیم حاتمی کیا |
۱ |
|
خط ویژه |
مصطفی کیایی |
صفر |
|
طبقه حساس |
کمال تبریزی |
صفر |
|
با دیگران |
ناصر ضمیری |
صفر |
|
زندگی جای دیگری است |
منوچهر هادی |
صفر |
|
معراجی ها |
مسعود ده نمکی |
بی ارزش |
|
فیلادلفی |
سید مجتبی اسدی پور، اسماعیل رحیم زاده |
صفر |
سریال های ایرانی
|
نام فیلم |
نام کارگردان |
تعداد ستاره/ ارزیابی |
|
شاهگوش |
داود میرباقری |
بی ارزش |
|
شوخی کردم |
مهران مدیری |
صفر |
اطلاعیه: نشست با موضوع "فُرم، مضمون، محتوا"
دانشگاه سوره نشستی را با موضوع "فُرم، مضمون، محتوا" برگزار می کند.
میهمانان: مسعود فراستی - شهاب اسفندیاری
زمان: دوشنبه، ۸ اردیبهشت ۱۳۹۳، ساعت ۱۴ الی ۱۶
مکان: تهران، خیابان آزادی، بین خیابان خوش و آذربایجان، نبش کامیاران، دانشگاه سوره